Trudno się nie zgodzić. Strasznie się zawiodłem, aż szkoda słów na dłuższy komentarz.

W rzeczy samej, jest pariodą. Parodią konwencji. Co oczywiście jest wielkim plusem i muszę się pozbierać po tym wow, które było moim udziałem :)

Filmy Shyamalana to prawdziwa gratka. Po dwóch dobrych/bardzo dobrych filmach chyba uznał się za nowe objawienie reżyserii(media w tym wydatnie pomogły na takiego go kreując te kilkanaście lat temu) i uważa, że należy przekazać resztę ludzkości swe głębokie myśli. I to jest właśnie najśmieszniejsze, że jego filmy są pełne absurdów, a jednocześnie wszystko jest na super poważnie. Ciągłe górnolotne gadki o przeznaczeniu, losie, ludzie nie zachowują się jak ludzie tylko jak jakieś natchnione byty z innego świata a wszystko to w oparach takiego absurdu, że głowa boli. I nie mówię tylko o znakach, ale praktycznie każdym jego filmie po 2000 roku. Ale tutaj to mamy super zaawansowaną rasę obcych, która nie jest w stanie sobie poradzić z drzwiami(pomimo tego, że to wielkie bydlaki) i niszczy ich substancja, którą pokryte jest z 70% powierzchni planety, którą atakują. No i oczywiście broni też nie mają, ale w sumie to zrozumiałe bo to wielkie bydlaki. A i ta gra aktorska, coś cudownego. Dzięki Shyamalanowi doceniam innych reżyserów. Może się czasami wydawać, że to jak gra aktor zależy tylko od niego. Ale tak nie jest. Dużą rolą ma także reżyser. Czasami mniejszą, czasami większą ale dobrze spojrzeć na takiego Brada Pitta. U dobrych reżyserów jego gra to czasami magia, u gorszych gra tak sobie. U Shyamalana wszyscy grają kiepsko. Chociażby Wahlberg(którego zbytnio nie lubię - uważam, że to przeciętny aktor, no ale jednak przeciętny czyli nie taki zły), który w Zdarzeniu zagrał absolutnie tragicznie. W Znakach każdy gra tragicznie. Moimi ulubieńcami są: dzieciak grający syna Mela Gibsona - przez cały czas miałem wrażenie, że to agent nasłany przez obcych oraz oczywiście wojskowy, który gada z Phoenixem. Jego sposób wypowiedzi rozbraja mnie za każdym razem. Czasami się zastanawiam jak to się stało, że na początku kariery Shyamalan zrobił dobre 2 filmy, a potem odwala tylko kaszanki. To nie może być tylko szczęście. Moja teoria jest taka, że jeszcze nie miał o sobie takiego wysokiego mniemania i naprawdę się postarał, a jednocześnie schował część swoich pomysłów na później. Z drugiej strony po tylu porażkach powinien już jakiś czas temu otrząść się z tego i ponownie pomyśleć o widzu, nie o sobie. No ale przynajmniej jego filmy zapewniają masę śmiechu